Z dzieckiem do pracy. Da się tak?

Nie ma mnie tu ostatnio zbyt wiele!
Ostatni post O BABACH CO WIANKI PLOTŁY był prawie 2 tygodnie temu.
Tęsknicie czy wcale nie?
Tak czy owak należy Wam się małe wyjaśnienie.


Troszkę się u nas pozmieniało ostatnio.
Postanowiłam podjąć pracę.
Nie zdecydowaliśmy się na żłobek.
Choć tak naprawdę to umowę z jednym podpisaliśmy w zeszłym roku.
Już wtedy miałam podjąć pracę na pół etatu. Ale po pierwszym dniu adaptacji usiedliśmy z mężem i po, właściwie krótkiej dyskusji, postanowiliśmy zerwać umowę.
To nie tak, że Ignacy miał problem z adaptacją, o nie!
Przyczyn było wiele.
Od warunków, atmosfery i metod stosowanych w żłobku po względy finansowe.
Okazało się, że po podliczeniu kosztów żłobkowych, dojazdów itp. zostanie nam niewiele więcej niż paręset złotych. Kwota nie warta dla nas straconego czasu z dzieckiem.
To dla nas bardzo ważne by być przy synku w tych pierwszych latach.
Wspierać jego rozwój, obserwować i doświadczać świat razem z nim.
Postanowiliśmy, więc wtedy zrezygnować.

Co się stało, że jednak pracuję?
Postanowiłam podjąć pracę zdalną i od czerwca mam jej naprawdę sporo.
Na razie nie zdecydowaliśmy się też na przedszkole od września. Ignacy ma 2,5 roku, biorąc pod uwagę, że 3 i 4-latki mają problem z dostaniem się do państwowych placówek, nasze szanse sięgają dna.
Nie bardzo, mam więc gdzie oddać synka.
Dlaczego?
Wiecie, to trochę taka ironia. Bo na naszym osiedlu są aż 3 państwowe żłobki, do których mamy marne szanse dostać się w tym sezonie.
Abstrahując, państwowe przedszkola mnie przerażają. Metody i zwyczaje w nich panujące są okropne, ale to temat na kiedy indziej.
A więc tak, 3 przedszkola na osiedlu, wszystkie państwowe.
Najbliższe sensowne nie państwowe jest ok. 35 min drogi od nas.
Niby niewiele.
Ale.
Gdy policzyłam dojazd do przedszkola, z przedszkola do pracy, z pracy do przedszkole.
To wyszło mi, że Ignacy musiałby spędzać w przedszkolu 9-10 godzin.
Nawet nie wiem czy są przedszkola tak długo działające.
Są?
Nie wiem jak radzą sobie inni rodzice wracający na etat. Ale mnie to totalnie przeraża.
Nie jestem w stanie sobie tego nawet wyobrazić.
Kto z Was ma dziecko w przedszkolu?
Jak sobie radzicie?
Chętnie posłucham Waszych rad, bo sama nie znalazłam rozwiązania tej sytuacji. :-(

Puki co postanowiłam pracować zdalnie.
Ale z młodym na pokładzie nie jest łatwo.
Ciągle mam jakieś zaległości, blog niestety musiał chwilowo zejść na trzeci plan.
Dwa razy w tygodniu korzystamy z coworkingu rodzicielskiego.
Nie wiecie co to coworking rodzicielski?
To taka placówka, gdzie przyjeżdża się z własnym laptopem i dzieckiem.
Jest biurko, lampka, Wii-Fii-rifi, możliwość skorzystania z drukarki itp. oraz sale zabaw z opiekunkami i zajęciami dla dzieci.
Ja pracuję, a Ignacy bawi się z innymi dziećmi pod czujnym okiem opiekunek.
Oczywiście jest przerwa, w czasie której każdy karmi swoje dziecko tym co przyniósł.
Wtedy zawsze jest bardzo wesoło.
Ignacy szybko się tam zaadoptował a mi się całkiem dobrze tam pracuje.
Naprawdę fajna sprawa.
Dwa dni w tygodniu to jednak niewiele.
Do tego Ignacy ma problem z zasypianiem bez piersi, więc rzadko tam śpi.
Efekt jest taki, że zazwyczaj zasypie w drodze do domu i muszę nieść nie tylko ciężki plecak z kompem ale też i jego.
Jestem zwykle po takim dniu nieźle padnięta.
Staram się jednak powoli nadrabiać i ogarnąć jakiś system.
Niestety moje roztrzepanie, nieregularność i niezdolność do dłuższego planowania, nie pomagają.
Jak będzie czas pokaże.
Tymczasem, jednak proszę wybaczcie że rzadziej piszę i trzymajcie kciuki.

A może macie dla mnie jakieś rady?
Są tu mamy pracujące zdalnie albo takie, które wróciły do pracy na pełen etat?
Jakie macie sposoby?
Chętnie przyjmę  wasze rady.

Pozdrawiam,
Zaiana